[escepticos] Escepticismo y nacionalismo soberanista

jm jmbello en mundo-r.com
Sab Nov 10 18:05:41 WET 2012


El día 10 de noviembre de 2012 17:33, Antonia de Oñate
<adeonate en gmail.com> escribió:
> Quizá te he interpretado mal, JM.

No creo, que eres muy lista :-) La pregunta era en serio y sin la
menor retranca; de historia moderna y contemporánea ando más que flojo
(lo cierto es que no me interesó gran cosa hasta hace más bien poco),
por lo que puedo tener muchísimas ideas mal formadas, y cualquier
corrección es muy bienvenida. Con la defensa de Barcelona me di de
bruces al buscar noticias sobre Villarroel. Me encontré con cosas
terribles sobre el trato recibido por éste, y con toda la gesta de la
defensa, que desconocía y que me sorprendió.

> Y hermosos versos. Ya lo creo.

Son de Eduardo Pondal, referidos al Dolmen de Dombate (que excavé
entre 1987 y 1989, de modo que me resultan particularmente queridos).
A raíz de esos versos se convirtió en uno de los yacimientos
emblemáticos de Galicia. Cuando iba a excavarlo un conocido colega se
burló preguntando si iba a buscar los coprolitos de Pondal :-)

Y ahora, como castigo por provocar, lo pongo completo:

O DOLMEN DE DOMBATE

Aínda recordo, aínda,
cand'eu era estudiante,
garrido rapacete
que ben rexerse sabe,
cand'iba p'ra Nemiña
a estudiar o arte
do erudito Nebrija
e do bo Villafañe,
qu'iba a cabalo, ledo,
como fan os rapaces.
Pasado Vilaseco,
lugar batido do aire,
no alto da costa d'Ures,
de montesía canle;
pasado Vilaseco,
indo p'la gandra adiante,
xa vía desde lonxe
o dolmen de Dombate.

Deixando Fonte-Fría
cara o lado de Laxe,
e levando o camiño
de San Simón de Nande,
polo chan de Borneiro
de cativos pinales,
cuase pasaba a rentes
do dolmen de Dombate.
........................................
Entonces eu deixando
ambas rendas flotantes,
pensoso iba cuidando,
p'la Viqueira salvaxe,
nos nosos xa pasados,
nos celtas memorabres,
nas súas antigas glorias,
nos seus duros combates,
nos nosos vellos dolmens
e castros verdexantes.
E despois a Nemiña,
ou que fose ou que tornase,
ó velo desde lonxe,
indo p'la gandra adiante,
sempre ledo escramaba:
"¡O dolmen de Dombate!".

Agora que pasano
meus anos xogorales,
agora que só vivo
de tristes suïdades,
que cumpro con traballo
meu terrenal vïaxe
e qu'a miña cabeza
branquea a grave edade,
aínda recordo, aínda,
o dolmen de Dombate.

Y yo también lo recuerdo, aunque no tenga caballo. Ni Patria. ¡Qué
lástima que yo no tenga una Patria! (1)

Saludos

JM

(1) Eso va en otro mensaje, que no hay que exagerar.


Más información sobre la lista de distribución Escepticos